عفاف و حجاب

زینب کبری(س) و خاندان امام حسین(ع) برای زنان الگوی گوهر ناب حجاب اند، چراکه در عین مشارکت در حماسه ای عظیم و ادای رسالت حساس و خطیر، متانت و عفاف را هم مراعات کردند.

امام حسین(ع) به خواهران و دخترش فاطمه توصیه فرمود که اگر کشته شدم گریبان چاک نزنید، صورت مخراشید و سخنان ناروا و نکوهیده مگویید.

در آخرین ساعات، وقتی امام صدای گریه بلند دخترانش را شنید، عباس و علی اکبر(ع) را فرستاد تا آنها را به صبر و آرامش دعوت نمایند.

پس از کشته شدن امام حسین(ع) وقتی گذر عمر سعد نزد زنان و دختران افتاد بر سرش فریاد زدند و گریستند و از او خواستند که آنچه از آنان غارت شده را بازگردانند تا خود را بپوشانند.

شب عاشورا امام حسین(ع) در گفتگو با خانواده اش آنها را به حجاب و عفاف و خویشتن داری توصیه نمود.

روز عاشورا وقتی زینب(س) بی طاقت شد و به صورت خود زد، امام به او فرمود:"آرام باش و زبان شماتت این گروه را نسبت به ما دراز مکن".

ام کلثوم(س) به مأمور بردن اسیران گفت:" وقتی مارا وارد دمشق می کنید از دری وارد کنید که تماشاچی کمتری داشته باشد. و از آنها در خواست کرد تا سرهای شهدا را از کجاوه های اهل بیت فاصله دهند تا نگاه مردم به آنها باشد و حرم رسول الله را تماشا نکنند.

از اعتراض های شدید زینب کبری (س) به یزید این بود که:" ای یزید! آیا عدالت است که همسران و کنیزان خود را در حرمسرا پوشیده نگاه داشته ای و دختران پیامبر را به صورت اسیر شهر به شهر می گردانی، حجابشان را هتک کرده و چهره هایشان را در معرض دید همگان قرار داده ای که دور و نزدیک به صورت آنها نگاه می کنند؟!"

منبع: پیام های عاشورا، جواد محدّثی

جهاد با نفس

در صحنه عاشورا، کسانی حضور داشتند که اهل جهاد با نفس بودندو هیچ هوا و هوسی در انگیزه آنها دخیل نبود:

عمرو بن قرظه انصاری، در جبهه امام حسین(ع) بود و برادرش علی بن قرظه در سپاه عمربن سعداما هرگز محبت نسبت به برادر مانع حمایت او از امام(ع) نشد و دلیرانه مبارزه کرد و به شهادت رسید.

محمد بن بشر حضرمی در سپاه امام بود و فرزندش در مرز ری اسیر شده بود. امام(ع) به او رخصت داد تا برای آزادسازی فرزندش کربلا را ترک کند اما علاقه به فرزند موجب نشد تا از وفاداریش به امام حسین(ع) کاسته شود.

نافع بن هلال نامزد داشت و وقتی می خواست به میدان رود همسرش دست به دامن او شد، همین کافی بود تا انگیزه جهادش سلب شود اما علی رغم سفارش امام به ترجیح شادمان نمودن همسر بر جهاد، گفت:" ای پسر پیامبر! اگر امروز شما را یاری نکنم، فردا جواب پیامبر را چه بدهم؟"

عبدالله بن مسلم بن عقیل، در روز عاشورا به میدان رفت، در حالی که امام(ع) به او فرمود:" شهادت پدرت برای خانواده شما کافی است"، اما گفت:" به خدا سوگند من از آنها نیستم که دنیا را بر آخرت برگزینم".

عباس بن علی(ع)، وقتی لب تشنه وارد شریعه فرات شد، دست به زیر آب برد اما آب را بر روی آب ریخت، ننوشید و تشنه بیرون آمد.

منبع: پیام های عاشورا، جواد محدّثی

تکریم انسان

برخلاف جبهه باطل که به انسانها به عنوان ابزاری برای تأمین خواسته ها و منافع خویش می نگرند، در جبهه حق، مؤمن ارزش و کرامت دارد.

معیار، تقوا، ایمان و تعهّد است، نه زبان و قبیله و نژاد.

امام حسین(ع) در کربلا به یاران خود عزت بخشید؛ آنان را باوفاترین یاران حق نامید، به بالین یکایک آنها حاضر شد چه فرزندش علی اکبر(ع) و چه "جون" غلام ابوذر.

وقتی جون دلاورانه جنگید و در آستانه شهادت بود، امام (ع) سرش را به دامن گرفت و فرمود:" خدایا! چهره اش را نورانی و بدنش را خوشبو ساز و او را با محمد و آل محمد محشور نما".

وقتی حرّ از خواب غفلت بیدار شد، و به امام حسین(ع) پیوست تردید داشت توبه اش پذیرفته شود، لذا از امام پرسید:" آیا برای من توبه ای هست؟"، امام حسین (ع) با بزرگواری توبه و حقگرایی او را ارج نهاد و  فرمود:"نعم، یتوب الله علیک".

امام در هنگامی که عطر شهادت را از یاران به خون غلطیده خود استشمام می نمود آنها را همتای انبیا و رسولان قرار داده و در مذمت قاتلان شان می فرمود:" قَتَلةَ کقتلةِ النّبیین و آل النّبیین؛ قاتلانی همچون قاتلان پیامبران و دودمان رسولان ".

منبع: پیام های عاشورا، جواد محدّثی